Midweek Wales, Llandudno
Door Evert
Foto's in de
fotogalerij
Een aantal mensen wilde graag weer eens naar Engeland, naar Wales. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk te organiseren. De overtocht vanuit IJmuiden bleek heel erg duur geworden te zijn. Hoe vind je een goed, betaalbaar hotel waar 15-20 mensen kunnen overnachten en waar ze goed kunnen eten (en drinken...). Na heel wat zoekwerk, bellen, mailen, googlen en overleggen bleek de overtocht Eurpoort-Hull met P&O Ferries betaalbaar en vonden we een redelijk hotel in Llandudno, een ahndige plek om de rest van Noord Wales te verkennen.
Verzamelen bleek heel vroeg te zijn: vanaf 16 uur konden we inchecken, vanaf 17 uur konden we aan boord. Daarna was het nog lang wachten tot de boot volledig geladen was met vrachtwagens en trailers. OM 20 uur (een half uur te vroeg) vertrokken we naar Engeland. Al snel zat iedereen te eten en daarna gingen enkelen verder met een biertje of wat. Maar gezien de verwachte aankomsttijd (7 uur) lag iedereen voor 12 uur in het smalle bedje. De overtocht was rustig en de volgende ochtend kwamen we in de mist aan in Hull. Veel van de omgeving hebben we daardoor niet gezien. Van de boot af ging wat moeilijk omdat de afrit in Hull niet gebruikt kon worden en de auto's en motoren op dek 7 moesten wachten tot de auto's en vrachtwagens op de lager gelegden dekken van boort waren. Rond 9 uur konden we gaan rijden, dacht Frank. Maar de douane was resoluut: eerst terugkomen en je bagage inspecteren. Gelukkig had Frank zijn bagagerol bij Ton in de auto gelegd en zijn kleine tanktasje was snel geïnspecteerd. Bij Evert was de douanier zo in de war door een oude vervormde Snickers reep dat ze het gereedschapsetje met scherp mes over het hoofd zag.
Vanuit Hull reden we naar het westen, eerst over de Humber Bridge, een tol brug. Maar gratis voor motoren. Ton, in de auto, zag dat even niet goed en reed ook gratis over de brug. Ik ben benieuwd of hij nog een rekening thuis gestuurd krijgt. Van de Humber brug en rivier zagen we door de mist helaas niet veel. Vervolgens was de eerste stop een vreemd restaurant, vooral bedoeld om warm te eten maar je kon er ook ontbijten. Koffie kon je ook krijgen, maar erg behulpzaam waren ze niet. Je bleek eerst een kop te moeten kopen bij de kassa, waarna je zelf koffie kon tappen. Evert kocht er nog een ontbijt en laadde het ontbijtbord vol met warme wafels in plaats van bacon, wordt, bonen in tomatensaus en toast. Dat mocht ook, had hij vooraf gevraagd.
Vervolgens reden we allemaal via kleine wegen door het Peak District rochting Wales. Het weer zat niet mee en er waren wat doorgaande wegen afgesloten. Waardoor vrijwel iedereen de route vroegtijdig verliet en snel naar het hotel reed. Alleen Simon en zoon Bram hebben de route helemaal uitgereden. Respect, heren!
Inchecken in het hotel ging makkelijk: de sleutels lagen klaar, op naam. Helaas bleek de parkeerplaats volledig gereserveerd te zijn en moesten de motoren voor het hotel aan de weg staan. Maar eigenlijk was daar niets mis mee. Goed in zicht en goed bereikbaar. Om 19 uur zaten we allemaal aan het eten, maar tafels combineren, nee dat was verboden: ze mochten niet verplaatst worden. We konden elke avond kiezen uit diverse gerechten en elke avond was een drie gangen menu. Zelfs voor Evert (veganist) was er altijd wel wat te vinden, weliswaar vaak niet veganistisch maar wel vegetarisch: ook prima! Het eten was voor Engelse begrippen overigens niet verkeerd. Het ontbijt de volgende ochtend(en) was helaas wel volledig English: worstjes, bacon, spiegeleieren, bonen in tomatensaus, black pudding (bloedworst), roerei en toast met jam. Evert heeft hemel en aarde bewogen om de mensen in het hotel zover te krijgen dat er ook kaas op het menu zou komen, maar helaas. De ene medewerker was niet verantwoordelijk en verwees naar de General Manager, de andere liep de keuken in maar daar had men geen tijd voor mijn vraag, de derde wist van niets en vertelde dat ik 's avonds maar terug moest komen en de volgende ochtend bij het ontbijt wist een medewerker me te vertellen dat "de chef" het al druk genoeg had en geen tijd had voor pakjes kaas. Dus vertrok Evert naar de dichtstbijzijnde winkel die al open was (ontbijt was vanaf 8 uur) en kocht daar twee pakjes met plakken Edammer kaas. Het viel bij velen in de smaak en op de laatste dag bij het ontbijt waren er nog maar 2 plakjes over, die snel op waren.
Frank had een kamer gekregen met alleen een bad en geen kraan om onder te douchen. Ruilen van kamer bleek ook met wat tegenzin te gaan. Frank zou deze kamer met bad specifiek gereserveerd te hebben. Nou, dat is zeker niet gebeurd. Gelukkig was er wel een andere kamer met douche beschikbaar. Verder verbaasden we ons over het verschil in bezetting van de ruimte tijdens ontbijt (helemaal nokvol) en tijdens het diner (vrijwel leek, op ons na). En ook de mensen die met ons het hotel deelden waren bijzonder. Veel ouderen (mensen die ik eerder in een bejaardenhuis zou verwachten, gezien de verzorging die sommigen nodig hadden). Veel mensen met honden. 1 eigenaar met hond maakte het zo bont dat de hond al tijdens het naar buiten lopen overal zijn behoefte deed: tegen deurposten, op het tapijt... Het leek er wel op dat het hotel deels bewoond wordt door permanente gasten. Het was verder een typisch Engels badhotel: ooit vast heel mooi geweest, maar nu erg verouderd, hier en daar wat opgeknapt, maar niet op heel goede manier. Krakende vloeren, piepende deuren, overal pijpjes, draden, uitsteeksels, los hangende radiatoren, een raam met dubbel glas waarin zoveel water zat dat er een goudvis in zou kunnen leven. Ach, we hebben erom gelachen en alsnog lekker geslapen.
Evert was vergeten een verloop stekker voor Engeland mee te nemen en dacht slim te zijn door zijn telefoon op te laden met de accu van zijn motor. Helaas was dat waarschijnlijk net te veel voor de accu, waardoor zijn motor niet meer wilde starten. Aanduwen bleek niet te lukken met een 1200 cc boxer motor. Dus mocht Evert zijn motor naar een benzinepomp in de buurt duwen in de hoop dat daar iemand zou zijn met startkabels. Tanken moesten we toch. Gelukkig zat er een garage naast waar ze een jumpstarter hadden: 1 keer met de startknop drukken en de motor startte. Helaas kreeg Frank daarna problemen met zijn motor: zodra hij het gas los liet, sloeg de motor af. Daarmee zijn we toch gaan rijden en na een half uurtje ongeveer was dat probleem vanzelf verholpen. Waarschijnlijk vervuiling van de benzine.
's Avonds tijdens het diner heeft Evert Ton bedankt voor zijn inzet voor de club Kawazuki. Gedurende meer dan 30 jaar heeft Ton zich onbetaald ingezet als bestuurslid. En net als voorzitter Frans vorig jaar kreeg Ton daar een cadeau voor: twee boeken (een fotoboek over Moto GP van Phil Wain en "Keerpunt" van Noraly Schoenmaker, beter bekend als "Itchy Boots") en een geldbedrag om bijvoorbeeld zijn nieuwe woning in te richten. Daarnaast gaat Evert nog een foto collage maken van Ton zijn activiteiten door de Kawazuki jaren heen. Heel veel dank Ton!
De dagen na de aankomst hebben de meesten wel de door Evert uitgezette routes gereden. Willem en Carolien samen met Henny en Hil, Ruud en Sjef. Evert met Jan S, Jan V, Frank en Ton en David in de auto. Simon en zijn zoon Bram reden samen. Route 1 bleek de lastigste, met veel kleine enkelspoors landweggetjes. Dat gaf soms problemen als er een auto uit de tegenovergestelde richting kwam. Maar vaak reden die auto's (of traktoren) dan een stukje terug naar een inham, waardoor wij met de motoren door konden rijden. Ton had het soms lastig op die smalle weggetjes: de auto schuurde aan beide kanten langs de planten en muren. 1 keer moest Ton zelf achteruit toen de openbaar vervoer bus vond dat hij voorrang moest hebben. Maar de bezochte stukken van Wales maakten veel goed. Een stoomtrein de Snowdon op. Helaas bleek er bij het station waar Evert en zijn groep stopte niets te doen, zelfs geen koffie. En de trein was al weg. Jammer van de 3 pond parkeergeld die we betaald hadden. Even verderop bij Beddgelert konden we echter lekker zitten op een terras aan de rivier de ehh..., laat maar, onuitspreekbaar. Daarna over opnieuw hele kleine weggetjes naar het meertje Vymwy, waar we op het terras bij een luxe uitziend hotel zaten. Kort daarna kwamen er met veel lawaai twee straaljagers overvliegen. Erg spectaculair. In het Lake District was ons dat ook al overkomen. De terugweg bleek geblokkeerd, waardoor we opnieuw een stukje moesten omrijden.
Route 2 ging over wat grotere wegen en ook weer langs de Snowdon, maar dan aan de andere, meer toeristische kant. Daar was het dus ook drukker. Door het wat slechtere weer die dag hebben wij (de groep van Evert) die route niet helemaal uitgereden. Regenpakken waren nog net niet nodig, maar er hingen wel steeds dreigende luchten boven ons hoofd. We stopten bij een activiteitencentrum waar je kunt raften en klimmen, bedoeld voor grote gezelschappen. We waren net op tijd voor de verse koffie. Maar net als overal: de koffie was niet lekker. Ze hebben prima apparaten, maar weten er niet mee om te gaan. Zetten ze lekkere koffie, gieten ze er nog een pint warm water bij, waardoor het niet meer te drinken is zo slap. En dan ook nog vragen of je er melk in wilt... Ton en David waren deze dag overigens niet mee. Zij zijn deze dag samen met de trein vanuit Llandudno naar Manchester gegaan.
De derde dag heeft de groep van Evert de route over het eiland Anglesey gereden. Een erg mooie route, ook weer over vele kleine weggetjes. Zo smal dat Willem en Sjef beide hun motoren op hun zij hebben gelegd. Tja, als er een tegenligger aankomt en je denkt in de berm te kunnen staan, maar daar zit een greppel onder het gras verstopt, dan ga je plat. Gelukkig alleen ego schade en de schrik er in, verder niets kapot. De route gaat langs diverse vuurtorens, waarvan er 1 in het water staat. De groep van Evert was helaas net te laat voor het vervoersmuseum. Tenminste: de eigenaren vonden het een half uur voor sluitingstijd niet meer de moeite waard om ons toe te laten. Niet zo heel erg, want het zag er uit als een bonte verzameling met voertuigen en zelfs een oefenstraaljager. Niet een heel indrukwekkend museum. En ook hier was de koffie niet lekker. Vlak voordat we terug bij het hotel kwamen, reden we nog langs de plaats met de langste naam ter wereld: "Llan....gogogoch". Leuk om daar even een foto van het plaatsnaambordje te maken. Het dorpje zelf stelt niets voor.
Vrijdag reden we weer terug naar Hull. De meesten kozen voor de snelweg,
de groep van Evert ging toch nog binnendoor om een stukje van het Peak
District te zien. En deze keer lukte dat wel: er was zon, maar ook harde
wind. Toch hebben we de koffie met gebak op een terras kunnen opeten.
In Hull kwamen we (net als iedereen) in een dikke file terecht. Ons plan
om om 16 uur aan te komen lukte net niet, maar we waren ruim om tijd om
aan boord te gaan. Inchecken ging heel snel, paspoort controle ook en
al snel konden we weer aan het bier tafel om te eten. Evert was
eigenwijs zoals altijd en had zelf wat te eten meegenomen. Kopje koffie
er bij (wel lekker!) en nog even naar buiten kijken en wat administratie
doen, tegelijk.
De volgende ochtend al vroeg (6 uur, maar eigenlijk 5 uur, want het was een uur eerder) werden we gewekt om ontbijt te gaan eten. Nu deed de afrit het wel en konden we redelijk snel de boot af. Paspoortcontrole duurde dan wel weer lang, dus rond 8:30 ging iedereen weer zijns weegs.
Ik kijk terug op een heel geslaagde midweek. Mooie ritten, redelijk hotel
met lekker eten, veel gezelligheid en geen grote problemen. Wat ik heb
gehoord was iedereen ook blij met deze reis en dat is altijd prettig om
te horen als organisatie.
Groetjes, Evert